ارزیابی توان اکولوژیکی، به‌منظور توسعه پایدار، مطالعه موردی: ‏جلگه ساحلی هندیجان

استفاده از منابع آب و خاک از گذشته دور و توجه به محیط زیست و بهره‌برداری پایدار از سرزمین، در چند دهه گذشته، مورد توجه قرار گرفته است­. در این میان، مناطق ساحلی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار هستند. در صورت وجود یک برنامه صحیح و پایدار برای بهره‌برداری از سواحل هر کشوری، این مناطق جزء مهم‌ترین و با ارزش­ترین منابع اقتصادی، سیاسی و اجتماعی آن کشور محسوب می‌شوند. عدم توجه به آمایش سرزمین و نبود یک برنامه اصولی و کامل، باعث هدررفت منابع عظیم اکولوژیکی، بخصوص در سواحل جنوبی کشور، می‌گردد. این سواحل به علت دارا بودن منابع عظیم نفت و گاز، موجب جلب توجه بیش‌تر مدیران ارشد به این منابع شده است؛ تا حدی که منابع مهم و حیاتی آن‌ها از جمله منابع زیست محیطی، در درجه اهمیت کم‌تری قرار گرفته‌اند. برای بررسی این موضوع، جلگه ساحلی هندیجان به‌عنوان منطقه مورد مطالعه انتخاب گردید که شرایط هدررفت سرمایه‌های ملی در آن به‌دلیل موقعیت جغرافیائی، دارای شدت بیش‌تری است و تجدید منابع اکولوژیکی به‌سختی قابل بازیابی است. سرمایه­های طبیعی، نظیر آب و خاک، در معرض انواع فرسایش‌ و آلودگی‌ قرار دارد. هدف از این تحقیق، ارزیابی توان اکولوژیکی منطقه، به‌منظور دست‌یابی به یک برنامه آمایش سرزمین است تا با استفاده از آن به توسعه پایدار محلی دست یافت. جلگه ساحلی هندیجان با آنکه جزء مناطق گرم و خشک محسوب می‌شود، اما شرایط اقلیمی مناسب زمستانه، وجود رودخانه هندیجان، خور هندیجان و زمین های مسطح و ساحلی طولانی آن از عوامل مهم و مثبتی در راستای توسعه پایدار محلی محسوب می‌شوند. با استفاده از منابع مختلف کتابخانه‌ای و اطلاعات پایه توپوگرافی، زمین‌شناسی، خاک‌شناسی، پوشش‌گیاهی،‌ عکس‌های‌هوایی، تصاویر‌ ماهواره‌ای و پیمایش‌های میدانی، مدل‌های ویژه اکولوژیکی منطقه تهیه شد. سپس آمایش سرزمین در هفت اولویت کشاورزی، آبزی‌پروری، توسعه شهری و روستائی، حفاظت، مرتع‌داری و گردش‌گری صورت گرفت و مقایسه اولویت کاربری‌ها و شرایط بهینه آن‌ها تعیین شد. بر اساس نتایج حاصله،از 500 هزار هکتارعرصه مورد بررسی، 14.6درصد مستعد کشاورزی، 14.4 درصد قابلیت توسعه شهری و روستائی، 67 درصد قابلیت گردش‌گری گسترده، 14.8 درصد قابلیت گردش‌گری متمرکز، 40 درصد قابلیت آبزی‌پروری و 34.5 درصد قابلیت حفاظت را دارد.